نانسی: بررسی فیلم کریستینا چو

فیلمی ظریف ، ناامید اما کاملاً منسجم و پرتحرک ، با یک جهت همیشه دقیق و یک بازیگر استادانه.

برای نانسی 35 ساله (آندره ریزبورو) زندگی بین وبلاگ اینترنتی کوچک او ، هدر دادن انتشارات خانه ها به رمان هایش از یک طرف و زندگی خانوادگی وحشتناک از یک طرف آرام و ناامید است.

مادرش (آن داوود) مدتی است که بیمار شده است ، اما با وجود این ، رابطه آنها کاملاً بد است ، با نزاع های مکرر و سوء تفاهم ها ، که باعث فشار بر عزت نفس نانسی شده است. بیکار ، بدون آینده ، بدون زندگی اجتماعی اگر مجازی نباشد ، نانسی پس از مرگ مادرش هیچ تصوری برای انجام چه کارهایی ندارد ، تا اینکه در تلویزیون گزارشی را درباره دختری مشاهده می کند که سی سال قبل ناپدید شده است.

لئو (استیو بوسکمی) و الن (ج. کامرون-اسمیت) به تازگی بورسیه ای را به یاد دخترشان ایجاد کرده اند که چهره اش امروز ، سی سال پس از ناپدید شدن ، نشان داده می شود. به نظر می رسد نانسی در آینه نگاه می کند. با لئو و الن تماس بگیرید و به آنها توضیح دهید که احتمال وجود دختر آنها ، که مدتها پیش آنها را از دست داده بودند وجود دارد. بین ظن ، افشاگری ها ، تنش ها و نارسایی ها ، پیچیده و پر از پیچ و تاب و پیچ و تاب برای آن سه روح آغاز می شود.

نانسی: اولین کارگردانی کریستینا چو فیلمی آهسته و ساختارمند است

نانسی (به کارگردانی کریستینا چو در اولین فیلم بلند سینمایی خود) در جشنواره فیلم ساندنس و جشنواره فیلم سینگ و همچنین جشنواره فیلم مستقل رم مورد استقبال پیروزی قرار گرفت و جایزه بهترین فیلمنامه را از اولین و بهترین بازیگر زن از خانه گرفت. دوم. کاملاً سزاوار است.

در حقیقت ، فیلم Choe یک ادیسه دردناک ، مضطرب و بسیار ساختارمند ذاتی در موضوعات از دست دادن و حقیقت است ، جایی که دومی ساخته شده بسیار مهمتر ، بسیار گنگ تر از چیزی است که اکنون مدتهاست که به آن عادت کرده ایم.

فیلمنامه عالی چو یک بررسی عمیق از موضوع تنهایی ، عواقب آن است ، ما را به سمت جهان گمشده یک نانسی هدایت می کند ، که ظاهر استعفا ، ارواح و افسرده ظاهری تقریباً غیرقابل شناختن آندریا ریزبورو را دارد ، که به سادگی در زمینه نقاشی مهارت دارد این زن ضعیف ، ناامید اما قادر به حرکات بسیار شجاعانه و بدون ترس.

Buscemi تصویری از یک پدری پنهان را به ما می دهد ، که در پشت میل برای جلوگیری از درد پنهان است ، آن را در یک کشو بسته است ، امیدی به دست داده است که می تواند شما را نابود کند. در مقابل ، جی اسمیت-کامرون امید است که غیر منطقی ، مادری را که حافظه را از دست نمی دهد ، خرد کند ، خرد کسانی که از طریق درد ، درس دشوار و باستانی را فرا گرفته اند: برای آنچه که اکنون داریم سپاسگزار باشیم ، فردا سرزمین ناشناخته است ، گذشته گم شده است.

آندره ریزبورو به عنوان نانسی مهربان است

نانسی از توانایی Zoè White تغذیه می کند تا درک از محیط را از طریق عکاسی خود تغییر دهد ، روشنایی و رنگ های متناسب با تنظیمات را جایگزین کند ، با روند داخلی شخصیت ها کاملاً ازدواج کند ، راهپیمایی آنها بین درون و در خارج ، با گسترش دنیای عاطفی که با یک رابطه تصویر گسترده تر ، پویایی بیشتر و استفاده کاملاً مناسب از نور طبیعی همراه است.

اما در پایان ، اگر نانسی موفق به انجام مأموریت دردناک خود شود ، این تنها به لطف یک جهت همیشه دقیق ، به بازیگری است که قادر است شخصیت های بسیار انسانی و شکننده ای را به طور باورنکردنی نزدیک به عموم مردم نزدیک کند ، دائماً با ترس ، کمرویی روبرو می شود. همچنین تشنه محبت ، درک ، انسانیت است.

خوشبختی؟ لحظه ها ، مهمتر از همه آگاهی ، یک بعد از روح است. حقیقت به همان اندازه که فکر می کنید مفید نیست ، دام برای مردان خشک و بی رحم است ، برای کسانی که معتقدند زندگی سیاه و سفید است ، در عوض این یک خاکستری است که در این نقاشی کوچک از موجودات گمشده در آمریکای عمیق و الکلی سلطنت می کند. سفید و بی روح.

نانسی راه حلهای عملی ارائه نمی دهد ، کلیشه یا deja vu را بیرون می کشد ، ما را نه با پیشرفت روند بلکه با واکنش های شخصیت های اصلی ، با سفرشان به کنار ، با احساسات انسانی ، حتی ساده تر مجذوب خود می کند.

فیلمی ظریف ، ناامید اما کاملاً منسجم و شدید.

نانسی از 12 دسامبر سال 2019 با Mariposa Cinematografica و 30 Holding در سینما حضور داشته است